HD_MRK SNGL
 

Communicatie

Gisteren was ik bij een klant met een groot, nieuw gebouwd dijkhuis. Een stoere woning, combinatie van verschillende bouwstijlen en gebruik van bijzondere materialen. Een indrukwekkende verschijning langs de dijk. Samen met de uitvoerende hovenier, een goede vriend van me heb ik het beplantingsplan gemaakt voor de tuin en we staan met de trotse tuinbezitters nog wat aanvullingen te bespreken.

Op het moment dat de laatste mispel van ongeveer 3 meter hoogte op zijn plek staat, komt er een keurige dame op leeftijd aan gewandeld. ‘Dat mag dus niet, hè meneer, bomen planten in de dijk’. Het is de buurvrouw. Beetje verbaasd kijk ik door haar brilletje in twee vriendelijke ogen. Ik zeg dat de bomen niet in de dijk staan, maar in de opgebrachte grond boven het dijklichaam, dus dat geeft geen problemen. Het mag toch echt niet, en dingen die niet mogen, gaat u toch niet doen? Trouwens wij hebben al meer dan een jaar last van de verbouwing, wat een herrie en de bouwvakkers hebben helemaal geen rekening met ons gehouden! Daarnaast loopt met elke regenbui een kruiwagen zand mijn tuin in en is het stuk tuin waar ik tegen aankijk niet om aan te zien!

Dus, die boom kan echt niet blijven staan, het mag gewoon niet, bomen in de dijk. Ik kijk mijn vriend, de hovenier aan. Even stilte.

Pakken we de handschoen op of geven we een luisterend oor? De vriendelijke ogen achter het brilletje geven de doorslag en we vragen de dame wat ze graag het allerliefste zou willen, dan bespreken we rustig wat mogelijk is. Er loopt een traan uit haar oog en ze zegt dat er zoveel is veranderd de laatste jaren. Oh ja, en of we misschien een kopje koffie willen en even tijd hebben om naar haar te luisteren…

deel dit bericht
 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Blogs

 
 
BACK